Over Emma

Laten we beginnen met de basis: mijn naam is Emma Storris. Ik ben een hagetisse en schrijver en ik bewandel deze aarde sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw. Ik ben geboren en getogen in Nederland. Omdat ik van nature een reiziger ben, heb ik al aardig wat landen van binnenuit mogen ervaren. Al vind ik het fijn een plek te hebben die ik thuis kan noemen, ik hou er niet van altijd op dezelfde plaats vast te zitten.

Emma in het kort

Mensen willen vaak weten waarom ik doe wat ik doe. Heel eerlijk? Ik kan een gloedvolle missie neerpennen waarom ik zo graag mensen help en hoe dan, maar dat zou niet helemaal kloppen. Allereerst schrijf ik omdat ik het niet kan laten wanneer ik om me heen kijk en al die onzin zie. Daarnaast vind ik het tof om mooie dingen te maken die ik zelf zou willen hebben. En dat er dan mensen zijn die daar iets mee kunnen is mooi meegenomen. Naar het schijnt, gebeurt het regelmatig dat mensen iets aan mijn werk hebben en dat vind ik oprecht fantastisch. Ik hou van mensen, luister graag naar ze en ben over het algemeen vanzelf behulpzaam. Maar om nu te zeggen dat mijn leven draait om mensen helpen, dat ik alles wat ik heb gedaan bewust heb gedaan omdat het anderen zou kunnen helpen? Nee. Dat gebeurde gewoon vanuit een intrinsieke drijfveer. Ik ging Taal- en Letterkunde studeren, omdat ik van lezen en boeken hou. Ik sloeg het pad van de traditionele geneeskunde in om mezelf te helpen. Ging toen anderen ontvangen in mijn praktijk omdat ik het razend interessant vond om in de geschiedenis van die ander te duiken. En daar hadden ze nog wat aan ook! Geweldig! Natuur, dieren en planten? De liefde daarvoor zit diep en stamt al uit m’n jeugd. Al die andere dingen? Ze kwamen allemaal voort uit een drang tot weten. Het is eigenlijk altijd een kwestie van m’n ene voet voor de andere zetten, zowel letterlijk als figuurlijk.

Dus helaas, als je op zoek bent naar iemand die leeft om anderen te helpen. Ik ben het niet. Sterker nog, ik denk dat suggereren dat je mensen kunt helpen ervan uitgaat dat je mensen kunt veranderen. En dat kun je niet; dat kunnen ze alleen zelf. Zoek je iemand die kan voorleven hoe je je eigen pad uitstippelt? Die zelf dingen veranderd heeft die haar niet pasten? Dan ben je aan het goede adres. Kun je wel een eigenwijze drol gebruiken die de zaken net even anders bekijkt en niet bang is dat te zeggen? Ik ben je vrouw.

Emma in het lang

Zolang ik me kan herinneren ben ik gefascineerd door de aarde om me heen. Ik gebruik expres het woord ‘aarde’; ik bedoelde daar niet ‘wereld’ mee. De wereld is letterlijk het geheel van de door mensen gecreëerde maatschappij, terwijl de aarde uit de hele planeet en alles wat daarop leeft bestaat. Ik leerde al op jonge leeftijd dat er meer was aan deze levende en ademende entiteit dan de meeste mensen om me heen leken te bevatten. Ik zag ook dat wij een onlosmakelijk deel zijn van dit levende en ademende geheel en voelde dat hoe verder we ons losmaakten hiervan hoe meer schade we opliepen.

Mijn belangrijkste drijfveer is om alle verhalen, aangeleerd door opvoeding en culturele kaders, te ontmaskeren voor wat ze zijn, gewoon verhalen. Ik heb zelf een wat minder – ahem – orthodox leven geleid en heb daardoor aan den lijve ondervonden hoe het is om heersende verhalen aan je laars te lappen. Soms denk ik dat ik eigenwijs geboren ben. Kritisch kijken naar wat op je afkomt vanuit de maatschappij is mij in ieder geval met de paplepel ingegoten en daar ben ik dankbaar voor. Het heeft mijn leven in ieder geval… laten we zeggen… interessant gemaakt.

Het leven is magisch

We kennen allemaal wel voorbeelden van dat ongrijpbare element in het leven dat de sleutel tot alles lijkt te zijn. Die factor die je niet helemaal kunt begrijpen, maar die alles wat we denken te weten uitdaagt en verandert. Sommige mensen noemen het toeval. Alsof dat bestaat… Anderen noemen het kwantumfysica, weer anderen zien er een wonderbaarlijke goddelijkheid in. En dan zijn er diegenen die het hekserij, magie of tovenarij noemen. Hoe je het ook wilt noemen, het is een kracht die zonder twijfel bestaat. Ik wist en voelde het toen ik een klein meisje was, struinend door de bossages langs de rivier waar we bij in de buurt woonden, en ik weet en voel het nu.

Magie is niet iets wat ik af en toe gebruik, wat ik in- en uitschakel. Het is geïntegreerd in elk onderdeel van mijn leven en wezen. Dus ook in mijn wijzevrouwenpraktijk. Het was de sleutel tot succes in mijn behandelkamer toen ik nog persoonlijke consulten deed. Juist die diepe verbondenheid die op magische wijze inzicht geeft, heeft me de gereedschappen gegeven die ervoor zorgen dat ik tot de kern van een probleem kan doordringen. Toegegeven, ik heb getwijfeld of ik het woord magie op deze site moest gebruiken. Ik heb er zelfs een artikel gewijd.

Hoe ik me tot hagetisse ontwikkelde

Hoe ik een hagetisse ben geworden? Ten eerste door open te staan en dat te blijven – alhoewel dat laatste af en toe best een strijd is geweest, opgroeiend in deze maatschappij. Maar een wise woman worden was mijn lot. Het moest en zou gebeuren. Van jongs af aan nam ik gretig alles in me op wat met de aarde – in de breedste zin van het woord – te maken had. Het hielp dat mijn familie verre van conformistisch was. Door de tijd heen kwam ik de juiste bronnen en mensen tegen en zoog alle wijsheid die me aangeboden werd dankbaar op.

Ik studeerde kruidengeneeskunde, plantkunde, de werking van de natuur in haar vele facetten, permacultuur. Nadat ik mijn medische basisopleiding had afgerond, ben ik in allerlei soorten natuurlijke geneeskunde gedoken. Denk bijvoorbeeld aan orthomoleculaire geneeskunde, kPNI, MBSR, Healing with the Arts (voor welke opleiding ik een tijdlang mentor was) en verschillende existentialistische psychotherapeutische methodes. Ik houd ontzettend veel van leren en verslond daarnaast andere, niet de meest voor de hand liggende, maar wel degelijk verwante soorten kennis, zoals filosofie, archeologie, geschiedenis, folklore, mijn eigen wortels. Maar ik leerde ook over hoe wij mensen communiceren én hoe we leren. Hiertoe rondde ik een studie taal- en letterkunde af aan de oudste universiteit van Nederland en behaalde ik mijn eerstegraads onderwijsbevoegdheid, waarbij ik me specialiseerde in meervoudige intelligentie. 

De belangrijkste stap was echter wel dat eerder genoemde open staan en blijven. Mijn onderbuik / intuïtie / wat je het noemen wilt – mijn toegang tot een wijsheid die verder gaat dan mijzelf en mijn levenspanne – vormde het cement dat al deze ogenschijnlijk losse stenen tot een stevig bouwwerk maakte. Wat anderen je leren kan alleen maar een basis zijn en het is onzin dat je overal diploma’s voor moet hebben om iets goed te kunnen. Sterker nog, alles wat in scholen wordt onderwezen, is ooit door iemand op eigen houtje verzonnen, zonder dat daar een formele opleiding voor was. Dus, ondanks dat ik mijn opleidingen met veel plezier heb gedaan, het is niets waard zonder mijn autodidactische inslag en vermogen om al dan niet ongebruikelijke verbindingen te leggen.

Voorbij de verhalen is het leven geweldig. Punt.

Vroeger – het lijkt ondertussen wel een vorig leven – droeg ik het stempel chronisch ziek. Ik kreeg te horen dat ik moest accepteren dat ik niet alles zou kunnen. Ik moest een berg verhalen ontmantelen om mijn conditionering teniet te doen. Ik leerde mezelf en mijn lichaam compleet te vertrouwen. Maar wat het allermooiste is: ik stapte uit de rollercoaster van opgelegd oordeel. Ken je dat? Dat je continu dingen en situaties aan het beoordelen bent? Of dat in ieder geval van je verwacht wordt? Dat hele verhaaltje van goed en fout, mooi en lelijk, bewonderings- en veroordelingswaardig? Dat is dus niet meer dan dat: een verhaaltje. Het leven is zo ontzettend mooi zonder dat verhaaltje.

En voor wie wil, is dat pad er. Wie niet wil, zou ik vooral willen adviseren er ver uit de buurt te blijven. Ik wil namelijk op geen enkel moment suggereren dat dit een recht en gemakkelijk pad is, maar het ligt er dus wel… voor iedereen. Daarmee zeg ik niet dat iedereen dat pad moet zoeken. Doe gewoon lekker wat je zelf wil. Ik gun het wel iedereen, dat dan wel weer. Wil je met mij meelopen? Wees welkom!