Vandaag schrijf ik over mijn favoriete bloem: de roos. Ik ben dol op alle rozen, hun uiterlijk, kleuren, geur, hun smaak. De meeste rozen die je tegenwoordig tegenkomt zijn gekweekte, hybride rozen. Deze zien er vaak wat, hoe zeg je dat, ingewikkelder uit. Meer blaadjes, diepere en soms ronduit verbazingwekkende kleuren, maar vaak ook minder geurig. Wat dat betreft blijft de plant van vandaag, de hondsroos, Rosa canina, toch favoriet. Ze kan je gewoonweg bedwelmen met haar heerlijke geur
Hondsroos is meer dan een knap gezichtje. Ze heeft vele medicinale eigenschappen. Inwendig versterkt ze je weerstand en helpt je over je vermoeidheid heen. Ze helpt je herstellen van tal van ontstekingsprocessen en helpt zelfs je spijsvertering. Beroemd is het vitamine C gehalte van haar vruchten, die we kennen als rozenbottels. Velen van ons zijn opgegroeid met Roosvicee, een siroop gemaakt van rozenbottels. Uitwendig wordt de hondsroos vaak gebruikt bij wonden en natuurlijk als schoonheidsmiddel.
Als we het over de magische eigenschappen van rozen gaan hebben zal het vast niemand verbazen dat de hondsroos gebruikt wordt voor liefdesmagie. Zelfs tegenwoordig is de roos toch wel de standaardbloem om aan je geliefde te geven. Divinatie is een ander geliefd magisch doel van de wilde roos. Gebruik rozenblaadjes in helende mixen om het geheel meer kracht te geven. Diezelfde blaadjes brengen ook geluk.
De hondsroos is een struik die tot wel 5 meter hoog kan worden. Ze heeft lange takken die in bogen afhangen. De takken zijn groen, soms roodachtig, en hebben grote haakvormige stekels met een brede basis waar je beter rekening mee kunt houden. De bladeren zijn middengroen, gesteeld, oneven geveerd en bestaan uit 5 tot 7 eironde deelblaadjes met een spitse top en een gezaagde rand. Op de bladsteel bevinden zich vaak ook kleine stekeltjes.
De bloemen zijn flink (3 tot 4,5 cm in diameter), wit tot roze van kleur en groeien soms alleen, soms met tot wel 10 bloemen bij elkaar. De bloemen hebben 5 kroonblaadjes en vele gele meeldraden. Na de bloei volgt de schijnvrucht, rozenbottel genaamd. Deze zijn uiteindelijk rood van kleur, ovaal tot eivormig, tot 2,5 cm lang en tot 2 cm breed. In de rozenbottel bevinden zich de dopvruchtjes met daarin de zaadjes.
Over de roos valt zoveel te vertellen dat het bijna onbegonnen werk is. Ik pik er daarom een aantal interessante weetjes uit.
De roos wordt al duizenden jaren gekweekt om haar schoonheid en al even lang gegeten. Resten van rozenbottels zijn teruggevonden in prehistorische maaginhouden en voorraadpotten.
Hybride soorten worden nog niet zo heel lang gekweekt. Pas ergens in de 18e eeuw begon men hiermee. Tot die tijd hield men het bij wilde rozensoorten.
In de oudheid had zo’n beetje elke mythologische traditie wel iets met de roos. Vooral van de Romeinen en Grieken is dit bekend, maar ook de Indiërs, Egyptenaren en Germanen noemen de roos in hun verhalen.
Het christendom heeft een poging gedaan om de roos in de ban te doen vanwege haar heidense verleden. Zoals we allemaal kunnen zien is dat niet gelukt. Uiteindelijk hebben ze de plant maar omarmd en ging de bloem met haar 5 kroonblaadjes symbool staan voor de wonden van Christus. Tegenwoordig symboliseert de bloem onder andere martelaarsbloed en is ze een attribuut van zowel Maria als de heilige Theresia van Lieux. Maar eigenlijk zou je een heel boek kunnen schrijven over de roos in het christendom.
Rozenbottels werden ingezet tegen scheurbuik.
De rode roos in een gebalde vuist is wereldwijd symbool voor de socialistische beweging.
De roos symboliseert liefde, vreugde en schoonheid en is waarschijnlijk de meest gebruikte bloem in de poëzie en misschien ook wel in de proza.
De roos is niet alleen verbonden met vergankelijkheid, maar ook met wederopstanding en was daarom van oudsher populair in begrafenisriten.
Basislidmaatschap is gratis. Een plantenmonografie bevat informatie over:
Het is niet toegestaan inhoud te kopiëren
en zie verborgen content
