Over de dood: de gedachten van een wise woman over het einde van dit leven

Vandaag, zoals op elke dag, naderen verschillende mensen wat wij de dood noemen. Omdat sommigen van hen in mijn directe omgeving zijn, blijven mijn gedachten hier iets meer dan normaal bij hangen. De tijd van het jaar zorgt er ook voor dat je net wat vaker over de dood nadenkt. Normaal gesproken, aangezien ik als wise woman mezelf vaak op meer dan alleen dit aardse vlak bevind, is de dood voor mij net zo normaal als het leven. Maar nu, nu verschillende mensen die ik koester geconfronteerd worden met dat onontkoombare deel van het leven, leeft mijn empathische zelf slim met hen mee.

Ik weet dat het niet nodig is om hier mee te worstelen. De dood is gewoon een andere fase in dat altijd draaiende wiel dat het bestaan is. Dat, terwijl veel mensen het leven zelf als een strijd ervaren, er in de dood vrede en begrip is.

De dood zou geen levensangst moeten opwekken

Geen zorgen, ik ga niet eens proberen om logisch en uitputtend uit te leggen wat er gebeurt op het moment dat we het leven inruilen voor wat daarna komt. Ik durf niet eens te veronderstellen dat ik het onder woorden kan brengen, als ik het al zou mogen. Veel mensen zijn echter doodsbang voor hun onvermijdelijke einde – excuseer de woordspeling – en dat is gewoon niet nodig. Soms belet angst voor de dood mensen om te leven. Ik zie dit ook in mijn praktijk, mensen die zo bang zijn om dood te gaan, dat ze elk soort risico vermijden en daardoor te gestrest zijn om gezond te zijn. Het is een vicieuze cirkel, die functioneert als een zichzelf vervullende voorspelling.

Dat is de reden waarom ik vind dat ik deze blog moet schrijven. Omdat ik van mijn vele reizen weet dat er niets is om bang voor te zijn. Ik wou dat ik de woorden had om op bevredigende wijze uit te leggen hoe het is.

In de dood is er vrede en een definitief begrip

Er is dus veel dat ik niet kan zeggen. Wat ik wel kan zeggen? Een deel van wat ik heb gezien, is al bekend, door de getuigenissen van mensen die bijna-doodervaringen hebben gehad. Er is geen pijn of lijden. Er is geen zelf meer, niet de manier waarop we die tijdens het leven waarnemen. Eindelijk is er het besef dat alles echt één is, verbonden. Ook – en sommigen vinden misschien teleurstellend – is er geen beloning of straf. Er is geen oordeel. Dat is een menselijke uitvinding en eigenlijk geen onderdeel van de grote mysteries. Bovenal is er een gevoel van thuiskomen, erbij horen en uiteindelijk begrip. En vrede.

Voor degenen onder jullie die hun laatste dagen in dit leven doormaken of een geliefde hebben die in die situatie zit, koester de momenten die je in dit lichaam nog hebt met je dierbaren. Ik hoop dat je troost zult vinden in de wetenschap dat er aan het einde van deze fase vrede zal zijn. Je zult elkaar weer ontmoeten. Misschien niet helemaal zoals je het je nu voorstelt, maar toch …