Er lijkt een impliciete afspraak te zijn dat we het wel over dingen mogen hebben die niet oké zijn, als we het maar positief brengen. Dus we mogen het wel hebben over wat wij mensen de aarde aandoen, als we er maar een leuke draai aangeven. Lekker aan de ludieke acties, zeg maar. En zolang we in ieder geval aan het einde van ons betoog zeggen dat het vast wel goed komt.
Eerlijk gezegd heb ik daar moeite mee. Als ik om me heen kijk, hier in dit decadente Nederland, zie ik nogal veel dingen die ik niet vind kunnen. Rücksichtslos consumeren, ikke, ikke, ikke en de rest kan stikken. En een excuus is er niet, want iedereen die de krant leest of het nieuws kijkt, of anderszins zijn of haar ogen enigszins open houdt, kan weten wat er gaande is. Ik merk dat ik meteen de neiging heb om te roepen: ‘Gelukkig zijn er ook mensen die het wel anders proberen te doen.’ En dat is ook zo, maar daar gaat het niet om. Het gaat om die enorme massa. De rijen voor de winkels, de mensen die vooral niet willen weten hoe hun karbonaadje leefde en dood ging. Blijkbaar helpt de zachte, positieve aanpak bij hen niet.
Als ik wil kunnen zeggen wat gezegd moet worden, moet ik op de koop toe nemen dat mensen mij niet leuk gaan vinden. Onaardig zelfs. Dat vind ik lastig. Ik ben best een watje en eigenlijk heel lief. Daarom moet ik mezelf toestemming geven om onaardig gevonden te worden. Bij deze, Emma. Je hebt m’n toestemming het oké te vinden dat niet iedereen je aardig vindt. Ga nu alsjeblieft zeggen wat je op je hart hebt, want anders word je nog gek…
