Ondertussen bij mij thuis…

Nou, de boeken zijn allemaal onderweg naar hun nieuwe thuis. Ik kan me zowaar weer bewegen in ons kleine huisje. Dit lijkt me moment om je te vertellen over alles wat hier de laatste tijd is gebeurd. Er kwam namelijk nogal wat op ons bordje. En dat was de reden waarom ik niet altijd even communicatief was.

De afgelopen maanden stonden in het teken van loslaten. Het is een achtbaan geweest om eerlijk te zijn. Na de vreugde van het afmaken van de kruidengrimoire en het starten van de voorverkoop, veranderde dit al snel in diep verdriet, toen op dezelfde dag een goede vriendin overleed. Ze was al een hele tijd ziek, dus we wisten dat het eraan zat te komen, maar niemand had gedacht dat het zo snel zou gaan. Dus, hoewel ik me gesteund voelde door alle lieve berichten die mensen me over het boek stuurden, voelde ik ondertussen veel pijn om haar verlies.

Wyrd aan het werk

Ik moest ook afscheid nemen van het idee dat ik een huis in Nederland zou vinden. Na drie jaar zoeken was het duidelijk dat dit er in de nabije toekomst niet in zat. Dat was een heel proces, maar wel met de juiste uitkomst, zoals werd bevestigd toen we eind januari een prachtig huis op een schitterende locatie kregen aangeboden op de enige andere plek waar we onszelf zagen wonen en ons thuisvoelen, in Ierland. De manier waarop dingen op hun plaats vielen was een perfect voorbeeld van hoe wyrd werkt. Dit is trouwens het grote nieuws waar ik in m’n filmpje van vorige week naar verwees: we verhuizen terug naar Ierland!

Dus maakten we dankbaar gebruik van de gelegenheid die ons werd geboden. Wat wel het geval was… we zouden iets meer dan een week na de publicatie van het boek moeten verhuizen en dus nadat we alle grimoires die in de voorverkoop waren verkocht op weg hadden gestuurd. No pressure! We bereidden ons zo goed mogelijk voor om alles op dat laatste moment zo soepel en hopelijk met zo min mogelijk stress te laten verlopen.

Weer een pijnlijk afscheid

Maar toen werd alles weer op zijn kop gegooid. Mijn schoonmoeder overleed plotseling. Onnodig te zeggen dat we lamgeslagen waren, verdrietig en ons verloren voelde. Ze was op zijn zachtst gezegd een opmerkelijke vrouw, haar tijd ver vooruit, en ze heeft een belangrijke rol gespeeld in mijn groeiproces als herborist, genezer en mens. We schaarden ons achter mijn schoonvader en deden wat nodig was om het proces van haar overlijden en ons rouwen in goede banen te leiden. Dit gebeurde daags voordat de voorverkoopboeken werden afgeleverd. Morgen gaan we haar begraven.

Kortom, ik heb overleefd door lijsten af ​​te vinken, sinds we wisten dat we gingen verhuizen, maar al helemaal vanaf het moment dat zij stierf. Het raarste aan de dood is dat de wereld met dezelfde snelheid blijft draaien terwijl jouw leven lijkt te vertragen tot een slakkengang, maar tegelijkertijd ontkom je niet aan de eisen van het dagelijks leven en datgeen wat moet gebeuren. Zoals het nakomen van de verplichtingen die je met plezier bent aangegaan in een tijd dat het leven nog een beetje normaal was. Ik kan alleen maar hopen dat ik geen van jullie berichten heb gemist, maar ik denk van niet.

Voor nu gaan wij ons concentreren op het op een goede manier afscheid nemen. Ik blijf doen wat nodig is, maar het kan zijn dat ik niet altijd zo snel of alert als normaal ben. Ik hoop dat jullie dat begrijpen. Heel erg bedankt voor al jullie steun voor mijn werk – dat eigenlijk meer passie dan werk is. Jullie zijn allemaal geweldig!