Het leven na een chronische ziekte

Een tijdje terug schreef ik over zelfgenezing. Degenen die dit blog gelezen hebben, weten dat ik zelf ooit ook het stempel chronisch ziek had. Ik leef nu alweer heel lang zonder enige medicatie en beschouw mezelf als gezond. Toch kan ik nooit helemaal op m’n lauweren rusten. Dat komt ten eerste omdat ik vanaf mijn jonge jaren tot het punt waarop ik zelf de touwtjes in handen nam best rottige medicijnen voorgeschreven heb gekregen. Ten tweede krijgt iedereen regelmatig uitdagingen op diens pad. Ten derde ben je als mens nooit helemaal klaar met zelfontwikkeling. Wat de bekende filosoof Shrek zei over ogers geldt immers voor mensen: ze zijn net als uien. Ze bevatten lagen die je kunt afpellen. Ook tijdens mijn leven na een chronische ziekte blijf ik daarom goed voor mezelf zorgen.

Oefening baart kunst

Hoe dat eruitziet? Dat verschilt van tijd tot tijd. Het afgelopen half jaar zijn er weer best veel dingen gebeurd in mijn leven die behoorlijk veel stress met zich mee brachten en brengen. Ze variëren van praktische dingen, zoals bijvoorbeeld geen huis hebben, tot aan de dood van sleutelfiguren in mijn leven. Ik heb gemerkt dat mijn stress en dus mijn cortisolniveaus sneller de pan uitrijzen dan bij mensen zonder mijn ziekteverleden. Mijn voordeel is dat ik de tekenen dat het de verkeerde kant opgaat tegenwoordig snel herken en steeds beter weet wat ik eraan moet doen. En omdat ik me altijd blijf ontwikkelen, zijn er weer nieuwe inzichten en technieken die ik kan inzetten.

Stress- en cortisolniveaus omlaag brengen

Dat is de positieve kant die ik zie. Elke keer als ik dit proces inga, kom ik erachter dat er nog een laag onder mijn verleden zit. Die pel ik vervolgens af. Aangezien ik net een ui ben, gaat dit met huilen gepaard. En dat is ook biochemisch heel handig, want huilen maakt oxytocine vrij en dat verlaagt je cortisolniveau en daarmee je stresservaring. Net als lichaamscontact, waar ik net zo goed graag gebruik van maak. Wist je dat dat niet per se met een mens hoeft te zijn? Knuffelen met een dier maakt ook oxytocine vrij.

Ik neem dit proces heel serieus. Ik wil immers niet terug naar af en dat is wat wegstoppen en negeren teweegbrengt. Daarom ga ik er vol voor. Ik zorg dat ik mezelf goed voed, doe actief aan stressvermindering door onder andere meditatie, dankbaarheidspraktijk, lichaamswerk en de dingen die ik hierboven noemde. Ik vermijd externe stress, lees daarom geen kranten, kijk hooguit een vrolijk filmpje en ga veel naar buiten. En ik peuter aan die laag Emma-ui door middel van verschillende technieken, waaronder vaak schaduwwerk, waarbij ik mijn onderbewuste bereik en dingen die vastzitten kan losmaken. En wie weet, misschien brengt deze laag me bij dat stukje onopgeloste zaken die mijn cortisolhuishouding permanent gaat normaliseren. En anders gaan we gewoon door. Het is niet alsof ik het niet ook gewoon ontzettend leuk vind om te blijven leren en groeien.

De rol van trauma, stress en cortisol in chronische ziekte

Overigens ligt chronische stress en daarmee cortisolproblematiek door bijvoorbeeld onopgelost trauma ten grondslag aan een hele berg aandoeningen. Ironisch genoeg schrijft men bij deze aandoeningen in de reguliere geneeskunde vaak juist corticosteroïden voor. Het resultaat? Nog meer cortisol. Niet zo vreemd dus dat veel aandoeningen door de tijd heen verslechteren. Wat dan wel de oplossing is? Dat verschilt van persoon tot persoon, maar in ieder geval een holistische nadering van gezondheid. De stappen die ik in dit blog omschrijf kunnen in ieder geval helpen bij schadebeperking en stressreductie.