De basis voor een gezond leven, deel 6: wat te doen als het mis gaat

De basis voor een gezond leven, deel 6: wat te doen als het mis gaat foto

Voor veel mensen geldt dat, als ze goed naar hun lichaam en gezonde verstand luisteren en daardoor op de voor hen juiste manier eten en bewegen, ze weinig met dokters en ziekenhuizen te maken zullen krijgen. Soms gaat het echter mis en is een gang naar de huisarts echter niet te vermijden. Voor acute hulpvragen, zoals een heftige bacteriële infectie, gebroken been of een andere aandoening waarvoor snel en doelgericht ingrijpen nodig is, is het een zegening dat de geneeskunde bestaat.

Tegenwoordig is het zo dat veel hulpvragen via protocollen worden afgehandeld. Een protocol is een gestandaardiseerd ‘als-dit-dan-dat’ proces, waardoor in veel gevallen snel en accuraat van symptoom naar ziekte toe wordt gewerkt. Vaak werkt dit hartstikke goed, maar zoals het woord ‘gestandaardiseerd’ al doet vermoeden is dit diagnostisch gereedschap vooral gericht op de middenmoot en op snelheid.

Standaardisering in de zorg

Een dokter tegenwoordig heeft het niet makkelijk. Sinds de invoering van marktwerking in de Nederlandse zorg zijn de procedures gericht op het zo economisch efficiënt mogelijk maken van het systeem. Daardoor is het geld dat per consult beschikbaar is omlaag gegaan.

Daarnaast is de administratiedruk enorm omhoog gegaan – we willen immers precies weten waar dat geld precies heengaat – en blijft er per consult steeds minder tijd over voor de patiënt. Tel daarbij op dat verzekeringen eisen dat alles volgens het boekje gaat, want stel je voor dat er een fout gemaakt wordt, en je begrijpt dat een arts behoorlijk beperkt wordt in het gebruik van eigen inzicht en het gebruiken van andere methodes dan gebruikelijk.

Symptoombestrijding is niet hetzelfde als genezen

Het resultaat is dat we nu een geneeskundig systeem hebben waarin iedereen geacht wordt uit dezelfde mal te komen en dat is niet zo. We hadden eerder al vastgesteld dat je zelfs eenvoudig kunt zien dat iedereen anders is. Datzelfde systeem is daarnaast vooral gericht op symptoombestrijding, want dat geeft het snelste resultaat. Maar een symptoom is niet een ziekte; het is een uiting van een ziekte. Zelfs wat wij meestal de ziekte noemen is niet de ziekte, maar het resultaat van een dieper liggend proces dat misgaat.

Neem bijvoorbeeld de ziekte waar ik vroeger onder leed. Ik had allergische astma, hetgeen betekent dat ik benauwdheidsklachten kreeg doordat ik allergisch reageerde op allerlei dingen die ik inademde. Het diagnosticeren ging als volgt: ik ging naar het ziekenhuis en kreeg allerlei stoffen in mijn huid gekrast, elke stof op een aparte plek op mijn arm. Na een tijdje keek men of er reacties te zien waren en, zo ja, op welke stoffen dan. Er waren een aantal hele duidelijke reacties, waarop een bloedtest volgde om te zien hoe allergisch ik voor die stoffen was. Elke stof kreeg een score waardoor ik precies wist in hoeverre bepaalde stoffen in mijn omgeving op dat moment een probleem vormde.

De behandeling die daarop volgde was gericht op het reguleren van het probleem. Dus katten de deur uit, de achtertuin, gordijnen en vloerbedekking eruit en stoeptegels, lamellen en laminaat erin. Alle berken in een omtrek van zoveel kilometer omhakken mocht niet, maar al met al ging er veel op de schop. Verder werden ontstekingen onderdrukt door ontstekingsremmers en slikte ik dagelijks een pilletje tegen eventuele allergische reacties.

Stel de vraag waarom het mis gaat

Hartstikke mooi, alles onder controle. Nou, niet dus. Ondanks alle maatregelen ging het nog regelmatig mis en dan werden er nog meer medicijnen tegenaan gegooid. Luchtvatverwijders als het een beetje mis ging, antibiotica en prednison als het heftig mis ging.

Achteraf snap ik er helemaal niks van. Waarom keek er niemand naar waarom mijn lijf zo allergisch reageerde? De ziekte bestond toch niet uit de symptomen van allergische astma, maar uit het feit dat mijn lichaam reageerde op zaken waarop het helemaal niet op zou moeten reageren?

Het is niet alsof ik denk dat de specialisten die ik door de jaren heen heb gezien niet oprecht mensen wilden helpen. Ik heb de bezorgdheid in hun ogen gezien. Ik vermoed dat het probleem was dat ze niet verder dan het benoemen van een syndroom hadden leren denken, omdat dat niet binnen het systeem van de reguliere westerse geneeskunde paste.

Onze controledrang leidt vaak tot pappen en nathouden

We willen alles netjes kunnen beredeneren en in een keurig omlijnd kader kunnen vatten. De werking van het lichaam is echter zo complex en zo waanzinnig afgesteld op het ingewikkelde samenspel van de omgeving en het soort leven waarmee het te maken heeft, dat we dat helemaal niet kunnen begrijpen. En wat we niet begrijpen is er niet.

Onze samenleving eist dat we kunnen uitleggen wat we doen en als we daar niet toe in staat zijn, als we het niet volgens de richtlijnen voor een valide wetenschappelijk onderzoek kunnen reproduceren, dan bestaat het niet. Al werkt iets nog zo goed. Zo blijven heel veel chronisch zieken overgeleverd aan een systeem van pappen en nathouden.

Op zoek naar de onderliggende oorzaak van ziekte

De alternatieve geneeskunde doet dat niet. Ik voel weerstand tegen het gebruik van het woord alternatief, aangezien deze vorm van genezen al ver voor wat we nu de reguliere geneeskunde noemen bestond. Maar we houden het maar bij deze terminologie, zodat elke lezer in ieder geval meteen het juiste referentiekader heeft.

Een goede alternatieve genezer gaat dieper dan het benoemen van de veroorzaker van de symptomen. Hij of zij wil weten hoe het lichaam zo in onbalans heeft kunnen raken dat er een ziekte heeft kunnen ontstaan.

In mijn praktijkruimte is het uitgangspunt altijd dat het lichaam een ontzettend mooi samenspel van processen en materie is. Een ziekte wordt veroorzaakt doordat er een hindernis is ontstaan in dat samenspel. Het Engelse woord voor ziekte, disease, is een fantastische verwoording van dit principe. Een ziekte is een dis-ease, waarbij ease het gemak is waarmee het lichaam door het leven beweegt en disease de verstoring van dat gemak. De verstoring vinden is niet altijd eenvoudig, maar wanneer het lukt is het resultaat vaak verbluffend.

Bekijk het eens vanuit het oogpunt van je genen

Juist bij alternatieve geneeskunde is gezond verstand een belangrijke factor. Het is gezond verstand waarmee je realiseert dat chronische ziekte logisch is in een wereld die ver verwijderd is van de wereld waarvoor we gemaakt zijn. Het is gezond verstand waarmee je bedenkt dat een lichaam ‘stuk’ gaat als je er verkeerde brandstof instopt of het niet meer gebruikt waarvoor het bedoeld is. Het is gezond verstand dat je doet realiseren dat elk wezen op de aarde perfect uitgerust is voor zijn omgeving, behalve de mens en die dieren en planten die wij door fokken en kweken aan onze behoeften hebben aangepast. Datzelfde gezonde verstand zorgt ervoor dat je ziet dat je de omstandigheden moet veranderen zodat ze bij jou passen, in plaats van je lichaam aanpassen aan een omgeving die niet goed voor je is.

Dat is alternatieve geneeskunde zoals het bedoeld is. Het gaat verder vanaf de reguliere diagnose, kijkt welke processen er aan een aandoening ten grondslag liggen en gaat net zo lang door tot men tot de bodem van het probleem is gekomen.

Voor diegenen die nu denken dat ik de reguliere geneeskunde afwijs: dat is niet het geval. Ik ben voor een integratie van regulier en alternatief. Hierdoor ontstaat een geneeskunde die de fantastische mogelijkheden die de reguliere geneeskunde ons gebracht heeft, combineert met de wijsheid die de alternatieve geneeskunde biedt. In een ideale wereld zijn er geen kampen, maar één geneeskunde die niet binnen hokjes denkt en gewoon doet wat nodig is om einde aan ziekte te maken.

Meer over dit onderwerp in het volgende blog…